Laten we naar de maan gaan!

Naar de maan? Daar zijn we toch al geweest? Toch? Dat klopt, 50 jaar geleden, op 21 juli 1969, zette Neil Armstrong als eerste mens voet op de maan. Met recht een grote prestatie. Het heeft de mensheid kennis opgeleverd over het ontstaan van de aarde. Het heeft aan de wieg gestaan van talloze innovatieve ontwikkelingen. Maar het was natuurlijk ook een prestige zaak. De USA kon zich op de borst slaan. “America First”, zou the Donald hebben geroepen. Een retourtje maan staat daarom wederom op menig bucketlist.

Trump wil naar de maan, Xi Jinping van China wil naar de maan. Poetin ongetwijfeld ook. China is het eerder dit jaar gelukt om een onbemand ruimtevaartuig aan de achterkant van de maan te laten landen. Het schijnt er prachtig te zijn. Trump eist van ruimtevaartdienst NASA een bemande maanlanding in 2024 om vervolgens door te stomen naar Mars. Rusland aspireert een bewoonde maanbasis in 2040. Dat is voor de lange termijn en daar kun je nu geen goede sier mee maken. Om het gemis aan succes te compenseren trekken de Russen in twijfel of Armstrong destijds echt op de maan heeft rondgelopen. De ‘wereldhaantjes’ roeren zich dus. Met de maan als prestige object. Voor het vaderland en voor eigen glorie.

Maar het zijn niet alleen de wereldleiders die de maan beschouwen als een speeltuin die zij kunnen gebruiken om het eigen ego nog eens een boost te geven. Ook voor de rijken op aarde is het toch wel een dingetje. Virgin-eigenaar Richard Branson, Tesla’s Elon Musk en Amazon-oprichter Jeff Bezos lijken in een strijd verwikkeld wie er als eerste van hen vluchten kan aanbieden naar de maan. Branson wil het ruimtetoerisme beheersen met zijn bedrijf Virgin Galactic. Tusk denkt nog groter en streeft naar een interplanetair transportsysteem (van hier naar overal in ons zonnestelsel). Bezos is er van overtuigd dat er in de toekomst miljoenen mensen op de maan werken en wonen. Daarom wil hij grote ruimtestations bouwen. Wie is de eerste die ruimtesucces boekt? Wie is niet alleen de rijkste man ter wereld maar ook nog eens ‘master of the universe’ of in ieder geval van de maan? Kijk, dan ben je iemand. Dan heb je niet voor niks gewerkt voor je centen.

Wat maakt de maan zo mythisch en richtpunt voor wereldleiders en de allerrijksten? Het is toch gewoon een nepplaneet, een homp steen die rondjes draait om de aarde. Misschien is het binnenste van de maan vloeibaar, ligt er ijs of kunnen er tulpen groeien. So what. Het ligt natuurlijk aan heel andere dingen. De maan staat ver weg en is voor vrijwel iedereen onbereikbaar.  Dus als het je lukt er te komen dan heb je een prestatie van jewelste geleverd. Daarnaast worden we gedreven door het onbekende en bestaat er een expansiedrift om het onbekende de baas te zijn. De maan is voor ons wereldbewoners toch de eerste stap in het heelal. Vervolgens spreekt de maan tot de verbeelding. Betoverd worden door de maan en de sterren, een volle maan die aan de hemel staat of verdwijnt achter de horizon. We vinden het prachtig. En tot slot, wie weet brengt de maan oplossingen voor de toekomst, welke deze ook mogen zijn.

De maan is voor gewone stervelingen onbereikbaar. Voet zetten op de maan zorgt daarom voor bewondering. Bewonderd worden is voor mensen met macht een belangrijke drijfveer. Of je nu Trump heet of Elon Musk. Je naam staat voor altijd in de sterren geschreven. Daar zorgen ze zelf wel voor.